Tina Vanderwerf laat in haar werk de verbeelding over aan de kijker. Duizend verhalen zijn mogelijk bij het zien van haar werk, de waarheid zul je nooit vinden. Een subtiele, maar uitdagend ervaring ligt er voor de kijker. Zij exposeert regelmatig in het Verenigd Koninkrijk en Schotland en daar won zij het afgelopen jaar de prestigieuze Society of Scottisch Artists Award.
Rob van Trier (Tilburg, 1957) schildert, omdat hij schilderen moet. Hij beheerst de kunst om waar te nemen wat voor anderen verborgen blijft. Zijn schilderkunst is opgebouwd met verf-in-verf, kleur-in-kleur, en zwierige lijnen, waaraan de kijker al gauw verslaafd raakt. Van Trier schildert buiten en gaat ’s zomers graag naast de schildersezel plat op de aardbodem liggen om tijdens het schilderproces één te zijn met de natuur. Zijn werk straalt onvergelijkbare levenslust en schildersplezier uit. Een lust –en must- voor de kunstliefhebber.
Jeannette van Trier maakt bijzonder gevoelig beeldhouwwerk en schilderijen. Ze leeft zich daarbij in in de personen die ze uitbeeldt. Omdat ze de gezichten niet geheel invult lijkt het gesprek tussen de personen nog aan de gang. Het lijkt of de toeschouwer even eraan deelneemt. Met krijt, inkt en (japans) papier suggereert Van Trier de nabijheid van deze (mede-)mensen. In haar persoonlijk ontdekte technieken gaat ze uit van foto’s, voegt ze toe wat ze essentieel vindt en haalt ze weg wat onnodig is.
Daan van Tricht kwam in 2011 al als student aan de kunstacademie in de belangstelling vanwege het door hem geïntroduceerde begrip “Tragisch Realisme. Het ging hier om een aanklacht tegen het ingedutte culturele klimaat van de Achterhoek en tegen de doofheid van bestuurders tegen nieuwe ideeën van jonge inwoners van de streek. Van Tricht en zijn kunstvrienden pleiten voor hernieuwd elan, lef en onderzoek in hun woonstreek, en dus in hun kunst. Het leidde tot deze spannende, voorlopig nieuwe kunststroming waarvan de ontwikkeling nog af te wachten valt. Revolutionaire kunst, dus.
Ed Toorenburg. Schildert abstracte monumentale schilderijen waarin verlatenheid, nietigheid, verval tegenover kracht en tijdloosheid komt te staan.
Kameyama Tomehide (Japan, 1962) maakt werk met een hoge mate van concentratie en vakmanschap. De kunstenaar zelf aan het woord: ”Mijn werk is een abstracte voorstelling van de natuur die me in staat stelt een figuratieve voorstelling van de tijd te maken. Ik voel de tijdschaal van het universum in plaats van die van de mens. Mijn grafiek, mijn afdrukken, zijn om terecht te komen aan de rand van het eindige en het oneindige: het eindige, omdat de etsplaat geëtst naar zijn laatste zuurbad gaat, het oneindige omdat de plaat tegelijk een oneindig potentieel draagt. Alleen de techniek van het etsen geeft mij de vrijheid in de tijd en het plezier van het communiceren via de ogen.”
Eric Toebosch (Venlo, 1949) studeerde aan de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven en aan de Academie voor Kunst en Industrie in Enschede. Zijn stijl en oeuvre laten taferelen zien uit zelfgeschreven sprookjes, mythen en sagen. Zowel De dood als juist humor kan een thema in zijn werk. Veelvuldig terugkerende elementen in zijn bezielde schilderijen zijn onder andere engelen, kruisen, zandlopers en schilden. Door het gebruik van deze symbolen wordt Toebosch vaker geplaatst in de traditie van de spirituele kunst. Ook vertoont zijn werk raakvlakken met de Byzantijnse kunst, vooral door het gebruik van goudverf.
Simone Theelen heeft met haar bijzondere kunst de laatste jaren steeds meer bekendheid en lof gekregen. Haar werk bevat een aantal terugkerende en herkenbare thema’s: Afrika, moeder en kind en natuur. Ook kiest ze regelmatig voor abstract werk. Haar energie lijkt rechtstreeks op het doek overgebracht te worden. Simone Theelen schildert vanuit een energiek ritme,haar kleurgebruik is uitbundig. Kenia, Peru, Ghana, Vietnam en Cambodja zijn een belangrijke inspiratiebron voor Theelen.
Truus Stoop maakt haar beelden in brons en klei. De veelal abstracte mensfiguren die zij beeldhouwt zijn kleine juwelen, dankzij een heel verfijnde techniek. De klei-objecten worden met de hand opgebouwd en daarna met pigmenten en oxides bewerkt. Een speciaal stookproces zorgt voor het ontstaan van mooie huidstructuren waardoor het beeld een heel zuiver karakter krijgt. In elk interieur doen haar beelden de kijker genieten van pure schoonheid
Wouter Stips (1944) neemt je mee in zijn bijzondere, fantasierijke domein van wonderlijke mensdieren, cupido’s, paarden, vissen, appels, vogels en andere bizarre voorstellingen. De vrolijkheid en absurdistische gekte spat van de schilderijen af. Zijn stijl is een luchtig soort surrealisme. Schilderijen van Stips komen niet vaak op de markt omdat ze meteen een koper vinden. Vanaf 1980 legde hij zich toe op het schrijven, regisseren en ontwikkelen van televisieprogramma’s, waaronder documentaires over theater en cabaret, drama- en comedyseries. Vanaf 1990 was hij creatief directeur bij IDTV en Endemol. Na 15 intensieve televisiejaren besloot hij weer terug te keren bij zijn oude liefde, het vrij schilderen.
